Pedagogia alternatibo bakoitzetik zeintzuk hiru onura/baliabide/irizpide eramango zenuke zure etorkizuneko eskolara? Zergatik?
Lehenik eta behin, High Scope pedagogiari buruz zer 3 faktorerekin geratuko nintzatekeen azalduko dut:
High Scope pedagogiari erreferentzia eginez, pedagogia honen arreta gehien deitzen didan ezaugarria da ohituak gauden ikaskuntza tradizionala alde batera uzten duela eta ikaskuntza dinamikoago batean zentratzen dela, non garrantzia kentzen dioten kontzeptu guztiak buruz ikasteari eta praktikaren bidez benetan ikasteari ematen dioten. Gainera, esperimentazioa nagusi da eta honek prosezu oso baliagarria da haurren autonomia garatzeko.
Bestalde, garrantzi handia ematen diot haurrak ebaluatzeko moduari: metodologia honetan, etengabe hartzen da kontuan haurrek lanetan parte hartzea, gainerako ikaskideekin duten harremana, eta abar. Hau da, garrantzi handiagoa ematen zaie ikaskuntza-prozesuari eta haurraren portaerei, azken emaitzari baino, eta uste dut hori nire etorkizunera eramango nukeela, honen alde nagoelako. Azkenik, haurraren eta helduaren arteko elkarrekintzaz eta harremanaz diharduen ezaugarriarekin geratuko naiz.
Metodologia horren arabera, helduak, kasu honetan irakasleak, segurtasun-figura izan behar du, haurrak modu irekian eta arazorik gabe lan egin dezan. Bestalde, haurrek beren hazkuntzan eta ikaskuntza-prozesuan lagunduko dien figura bat ere ikusi behar dute beraiengan, eta, aldi berean, horiek behatuz joan behar dute, ondoren ebaluatu ahal izateko.
Konfiantzazko pedagogiari buruz, hauek izango lirateke hartuko nintzatekeen 3 ezaugarriak:
Lehenik, metodologia hau haurra sakon ezagutzen saiatzean datza, haren gustuak eta nahiak, trebetasunak, ahuleziak eta abar zein diren jakiteko.
Oso egokia iruditzen zait; izan ere, uste dut gu garela, irakasle garen aldetik, haurrak benetan ezagutu behar ditugunak, eta haien gaitasunak kontuan hartu behar ditugula, gutxien gustatzen zaien horretan lan egitera motibatu ahal izateko, eta, aldi berean, maite duten horretan askoz gehiago lan egitera bultzatu ahal izateko. Horregatik guztiagatik, uste dut haurren gustuei eta beharrei arreta ematea oso garrantzitsua dela gu horretara egokitu ahal izateko, gure lana haurren oinarrizko beharrak asetzea eta betetzea baita.
Beste alde batetik, honekin batera, ezaugarri bakar bateanbatuko ditut metodologia honetan atsegin ditudan azken bi ezaugarriak:
Metodo horretan, asko nabarmentzen da irakasleak haurraren ikaskuntza-prozesuan duen garrantzia. Horregatik, nire ustez, oso garrantzitsua da alde batetik, irakasleak izatea haur bakoitzari bere gustuak eta beharrak aurkitzen lagunduko diotenak, horretan lan egin dezaten.Eta beste aldetik, era berean, oso garrantzitsua da irakasleak izatea ikasleei segurtasun-sentsazio bat eskaintzen dietenak ikasgelan, horiek lasaitasunetik eta askatasunetik lan egin dezaten, giro erabat berri batean (izan ere, asko hasieran kikildu egiten dira, ez daudelako etxean eta gurasoengandik urrun daudelako) lan egiteko.
Amara Berriko pedagogiari dagokionez, hauek dira arreta gehien eskaini didaten kontzeptuak:
Haien ustez, haurra hazten doan heinean ikasten du, eta hainbat egoera bizitzen dituen heinean. Nire ustez, guztiz egia da haurrek gehiago ikasten dutela egunez egun, ikasgelan kontzeptuak buruz ikasten baino; izan ere, gainera, haiek bizitzako lehen urteetan ia guztia barneratzen dute beren ingurua behatzeari eta imitazioari esker.
Horrekin batera, metodologia honen beste ezaugarri bat, lehen aipatu dudanarekin lotuta dagoena, bizitzarekin zerikusia duten eguneroko egoerak planteatzen dituztela da, haurrek ikas dezaten. Hori oso baliagarria iruditzen zait, ez bakarrik haurrek errealitatean espero dutena uler dezaten, baita horretarako prestatzeko ere.
Azkenik, metodologia horren azken ezaugarria eta gogokoen dudana da adin eta sexu desberdinetako haurrekin lantaldeak sortzea, hau da, haurrak elkartuz (hori, oro har, gutxi gertatzen da, haurrak beti sexu bereko beste haur batzuekin elkartzeko joera izaten baitute), gizarte-klase desberdinak dituzten haurrekin taldeak sortzea eta abar.
Nire ustez, hau idei bikain bat da integrazio soziala sustatzeko, pertsonen artean ezberdintasunak dauden arren. Oso positiboa iruditzen zait, halaber, haurrek errespetatzen ikasteko eta haiekin lan egiten ikasteko, eta alderdi haietan dagoen normaltasuna ikus dezaten; izan ere, zoritxarrez, eskolatik kanpoko bizitza errealean, askotan oraindik ere diskriminazio-egoerak bizi dira faktore hori guztiengatik, eta horrela haurrak ikasiko dute bide zuzena hartzen.
Lockzyri erreferentzia eginez, ezaugarri hauek hautatzen ditut:
Metodologia honetan, batez ere, helduen papera nabarmentzen dut.
Asko gustatzen zait irakasleak une oro bigarren mailan egotea, eta garrantzitsuena haurraren garapena izatea.
Haurra prozesuaren erdigunea izateak esan nahi du garrantzi handia ematen zaiola bere autonomiari eta bere kabuz ikasteko gaitasunei, heldu baten etengabeko laguntza eta arretarik gabe.
Oso ados nago horrekin, uste baitut haurrek beren kabuz ikasteko modu askea dela, eta modu honetan haien ikaskuntza efizienteagoa da.
Beste alde batetik, gero, motodologia honek praktikari buruz duen ezaugarria ere gustatzen zait.
Kasu honetan, oso garrantzitsutzat hartzen da aurretik ikasitako teoria praktikara eramateko unea, hainbat faktore oso garrantzitsu izanik, hala nola, denbora, haurraren autonomia eta espazioaren plangintza, kontuan hartuta. Oso garrantzitsua iruditzen zait ikasgela planifikatzea, bai denboragatik, bai espazioagatik; izan ere, haurrentzat hori segurtasun-sentsazio bat izango da, ezinbestekoa iruditzen zaidana haurraren ikaskuntza-prozesua behar bezala garatzeko eta, aldi berean, haurrek eskura izan ditzaten beharrezkoak diren objektu eta baliabide guztiak.
Azkenik, metodologia honetatik hartuko nukeen azkenengo ezaugarria, ikaskuntza-prozesu honetan gurasoen parte-hartzea murrizteaaz hitz egiten duen ezaugarria da. Gurasoek eta eskolak haurren prozesuari buruzko komunikazio ona izatea garrantzitsua dela uste dudan arren, haien parte-hartzea baxuagoa izan beharko litzatekeela uste dut, haurrari autonomia handiagoa eta ikasteko eta bakarrik hazteko gaitasuna eman ahal izateko.
Montessoriren metodologiari erreparatuz, hiru ezaugarri hauek hartuko nituzke:
Nire ustez, jarduera librearen garrantzia nabarmendu behar da. Nire ikuspuntutik, haur gehienak aspertu egiten dira patroi bera jarraitu behar izaten dutenean ikasteko orduan, eta, askotan, horrek asetzen ditu eta ez dute gaian inolako interesik jartzen.
Bestalde, jarduera askea izanik, uste dut haur bakoitzak bere kabuz erabakitzen duela nola ikasi nahi duen, eta askoz modu eraginkorragoan egiten duela.
Ondoren, nire ustez, beste ezaugarri garrantzitsu bat da irakasleek haur bakoitzaren erritmoa eta gaitasunak errespetatu behar dituztela. Nire ustez, jarduera zaila da, baina oso ona izango litzateke, haur guztiek ez baitituzte gaitasun berdinak eta ez baitute erritmo bera ikasteko orduan.
Azkenik, helduaren rola gustatzen zait, metodologia honetan, helduak ikasleak pixkanaka urrutitik behatu eta ebaluatzen dituelako haurrak, hauen gustuak, beharrak eta lehentasunak kontuan hartuta.
Irakasleek gida-rola hartzen dute, eta ikasle bakoitzaren indarguneei erreparatu beharko diete, horretan jarraitzen eta lan egiten lagundu eta motibatu ahal izateko.
Waldorf-en metodologiari erreparatuz, bi faktore hauek hartuko nituzke (ez ditut gustuko 3 aurkitu):
Lehenik eta behin, pedagogia horren ezaugarrietako bat da ez dituztela ez testuliburuak ez teknologia berriak erabiltzen ikasteko edo etxeko lanak egiteko orduan; izan ere, nire ustez, ikasteko garrantzitsuena ikaskideekin zein irakasleekin harreman ona izatea da, kanpoko faktorerik tartean sartu gabe.
Azkenik, asko maite dudan zerbait metodologia honetan notak ez daudela da. Notak ez daudenez, ikasleek ez dute presiopean lan egin behar gutxieneko nota bat lortzeko. Modu lasaiagoan lan egin ahal izateak esan nahi du haurrek agustoago ikasten dutela eta, azkenean, aurreko moduan baino gehiago ikasten dutela horrela.
Reggio Emmiliaren motodologiari erreparatuta, hiru faktore hauek hartuko nituzke:
Pedagogia honi buruzko arreta deitzen didan lehen faktorea, ikasgelako hezkuntza prozesuan haurra inguratzen duen inguruneari ematen zaion garrantzi handia da, espazioa, metodologia honetan, hirugarren maisutzat har daitekeelarik. Gelako leku bakoitzak zerbait desberdina adierazten du, eta hori modu positiboan baloratzen dute haurrek.
Geroago, hartuko nukeen bigarren ezaugarria , etodologia honek familien parte-hartzeari ematen dion garrantzia da. Ezinbestekoa dela uste dute, haurren garapena osoa izan dadin. Seme-alabak hezteko eta ikasteko prozesuan parte hartzen dute, eta seme-alaben ongizatea bermatzen dute. Nire ustez, gehiegizkoa bada ere, oso positiboa eta beharrezkoa da.
Azkenik, dokumentazioaren garrantziari buruzko ezaugarriarekin geratuko naiz, eta argi uzten dute noten, bideoen, grabazioen eta abarren garrantzia, haur bakoitza izaten ari den garapenaren berri emanez, ondoren ebaluatzeko.
Gainera, horri esker, haurrak sakonago ezagutu ahal izango ditugu, haien gustuak, beharrak...etabar zeintzuk diren jakiteko. Horrez gain, gurasoek etengabe jakin ahal izango dute beren seme-alabak zein etapan dauden eta nola doazen aurrera.
High Scope pedagogiari erreferentzia eginez, pedagogia honen arreta gehien deitzen didan ezaugarria da ohituak gauden ikaskuntza tradizionala alde batera uzten duela eta ikaskuntza dinamikoago batean zentratzen dela, non garrantzia kentzen dioten kontzeptu guztiak buruz ikasteari eta praktikaren bidez benetan ikasteari ematen dioten. Gainera, esperimentazioa nagusi da eta honek prosezu oso baliagarria da haurren autonomia garatzeko.
Bestalde, garrantzi handia ematen diot haurrak ebaluatzeko moduari: metodologia honetan, etengabe hartzen da kontuan haurrek lanetan parte hartzea, gainerako ikaskideekin duten harremana, eta abar. Hau da, garrantzi handiagoa ematen zaie ikaskuntza-prozesuari eta haurraren portaerei, azken emaitzari baino, eta uste dut hori nire etorkizunera eramango nukeela, honen alde nagoelako. Azkenik, haurraren eta helduaren arteko elkarrekintzaz eta harremanaz diharduen ezaugarriarekin geratuko naiz.
Metodologia horren arabera, helduak, kasu honetan irakasleak, segurtasun-figura izan behar du, haurrak modu irekian eta arazorik gabe lan egin dezan. Bestalde, haurrek beren hazkuntzan eta ikaskuntza-prozesuan lagunduko dien figura bat ere ikusi behar dute beraiengan, eta, aldi berean, horiek behatuz joan behar dute, ondoren ebaluatu ahal izateko.
Konfiantzazko pedagogiari buruz, hauek izango lirateke hartuko nintzatekeen 3 ezaugarriak:
Lehenik, metodologia hau haurra sakon ezagutzen saiatzean datza, haren gustuak eta nahiak, trebetasunak, ahuleziak eta abar zein diren jakiteko.
Oso egokia iruditzen zait; izan ere, uste dut gu garela, irakasle garen aldetik, haurrak benetan ezagutu behar ditugunak, eta haien gaitasunak kontuan hartu behar ditugula, gutxien gustatzen zaien horretan lan egitera motibatu ahal izateko, eta, aldi berean, maite duten horretan askoz gehiago lan egitera bultzatu ahal izateko. Horregatik guztiagatik, uste dut haurren gustuei eta beharrei arreta ematea oso garrantzitsua dela gu horretara egokitu ahal izateko, gure lana haurren oinarrizko beharrak asetzea eta betetzea baita.
Beste alde batetik, honekin batera, ezaugarri bakar bateanbatuko ditut metodologia honetan atsegin ditudan azken bi ezaugarriak:
Metodo horretan, asko nabarmentzen da irakasleak haurraren ikaskuntza-prozesuan duen garrantzia. Horregatik, nire ustez, oso garrantzitsua da alde batetik, irakasleak izatea haur bakoitzari bere gustuak eta beharrak aurkitzen lagunduko diotenak, horretan lan egin dezaten.Eta beste aldetik, era berean, oso garrantzitsua da irakasleak izatea ikasleei segurtasun-sentsazio bat eskaintzen dietenak ikasgelan, horiek lasaitasunetik eta askatasunetik lan egin dezaten, giro erabat berri batean (izan ere, asko hasieran kikildu egiten dira, ez daudelako etxean eta gurasoengandik urrun daudelako) lan egiteko.
Amara Berriko pedagogiari dagokionez, hauek dira arreta gehien eskaini didaten kontzeptuak:
Haien ustez, haurra hazten doan heinean ikasten du, eta hainbat egoera bizitzen dituen heinean. Nire ustez, guztiz egia da haurrek gehiago ikasten dutela egunez egun, ikasgelan kontzeptuak buruz ikasten baino; izan ere, gainera, haiek bizitzako lehen urteetan ia guztia barneratzen dute beren ingurua behatzeari eta imitazioari esker.
Horrekin batera, metodologia honen beste ezaugarri bat, lehen aipatu dudanarekin lotuta dagoena, bizitzarekin zerikusia duten eguneroko egoerak planteatzen dituztela da, haurrek ikas dezaten. Hori oso baliagarria iruditzen zait, ez bakarrik haurrek errealitatean espero dutena uler dezaten, baita horretarako prestatzeko ere.
Azkenik, metodologia horren azken ezaugarria eta gogokoen dudana da adin eta sexu desberdinetako haurrekin lantaldeak sortzea, hau da, haurrak elkartuz (hori, oro har, gutxi gertatzen da, haurrak beti sexu bereko beste haur batzuekin elkartzeko joera izaten baitute), gizarte-klase desberdinak dituzten haurrekin taldeak sortzea eta abar.
Nire ustez, hau idei bikain bat da integrazio soziala sustatzeko, pertsonen artean ezberdintasunak dauden arren. Oso positiboa iruditzen zait, halaber, haurrek errespetatzen ikasteko eta haiekin lan egiten ikasteko, eta alderdi haietan dagoen normaltasuna ikus dezaten; izan ere, zoritxarrez, eskolatik kanpoko bizitza errealean, askotan oraindik ere diskriminazio-egoerak bizi dira faktore hori guztiengatik, eta horrela haurrak ikasiko dute bide zuzena hartzen.
Lockzyri erreferentzia eginez, ezaugarri hauek hautatzen ditut:
Metodologia honetan, batez ere, helduen papera nabarmentzen dut.
Asko gustatzen zait irakasleak une oro bigarren mailan egotea, eta garrantzitsuena haurraren garapena izatea.
Haurra prozesuaren erdigunea izateak esan nahi du garrantzi handia ematen zaiola bere autonomiari eta bere kabuz ikasteko gaitasunei, heldu baten etengabeko laguntza eta arretarik gabe.
Oso ados nago horrekin, uste baitut haurrek beren kabuz ikasteko modu askea dela, eta modu honetan haien ikaskuntza efizienteagoa da.
Beste alde batetik, gero, motodologia honek praktikari buruz duen ezaugarria ere gustatzen zait.
Kasu honetan, oso garrantzitsutzat hartzen da aurretik ikasitako teoria praktikara eramateko unea, hainbat faktore oso garrantzitsu izanik, hala nola, denbora, haurraren autonomia eta espazioaren plangintza, kontuan hartuta. Oso garrantzitsua iruditzen zait ikasgela planifikatzea, bai denboragatik, bai espazioagatik; izan ere, haurrentzat hori segurtasun-sentsazio bat izango da, ezinbestekoa iruditzen zaidana haurraren ikaskuntza-prozesua behar bezala garatzeko eta, aldi berean, haurrek eskura izan ditzaten beharrezkoak diren objektu eta baliabide guztiak.
Azkenik, metodologia honetatik hartuko nukeen azkenengo ezaugarria, ikaskuntza-prozesu honetan gurasoen parte-hartzea murrizteaaz hitz egiten duen ezaugarria da. Gurasoek eta eskolak haurren prozesuari buruzko komunikazio ona izatea garrantzitsua dela uste dudan arren, haien parte-hartzea baxuagoa izan beharko litzatekeela uste dut, haurrari autonomia handiagoa eta ikasteko eta bakarrik hazteko gaitasuna eman ahal izateko.
Montessoriren metodologiari erreparatuz, hiru ezaugarri hauek hartuko nituzke:
Nire ustez, jarduera librearen garrantzia nabarmendu behar da. Nire ikuspuntutik, haur gehienak aspertu egiten dira patroi bera jarraitu behar izaten dutenean ikasteko orduan, eta, askotan, horrek asetzen ditu eta ez dute gaian inolako interesik jartzen.
Bestalde, jarduera askea izanik, uste dut haur bakoitzak bere kabuz erabakitzen duela nola ikasi nahi duen, eta askoz modu eraginkorragoan egiten duela.
Ondoren, nire ustez, beste ezaugarri garrantzitsu bat da irakasleek haur bakoitzaren erritmoa eta gaitasunak errespetatu behar dituztela. Nire ustez, jarduera zaila da, baina oso ona izango litzateke, haur guztiek ez baitituzte gaitasun berdinak eta ez baitute erritmo bera ikasteko orduan.
Azkenik, helduaren rola gustatzen zait, metodologia honetan, helduak ikasleak pixkanaka urrutitik behatu eta ebaluatzen dituelako haurrak, hauen gustuak, beharrak eta lehentasunak kontuan hartuta.
Irakasleek gida-rola hartzen dute, eta ikasle bakoitzaren indarguneei erreparatu beharko diete, horretan jarraitzen eta lan egiten lagundu eta motibatu ahal izateko.
Waldorf-en metodologiari erreparatuz, bi faktore hauek hartuko nituzke (ez ditut gustuko 3 aurkitu):
Lehenik eta behin, pedagogia horren ezaugarrietako bat da ez dituztela ez testuliburuak ez teknologia berriak erabiltzen ikasteko edo etxeko lanak egiteko orduan; izan ere, nire ustez, ikasteko garrantzitsuena ikaskideekin zein irakasleekin harreman ona izatea da, kanpoko faktorerik tartean sartu gabe.
Azkenik, asko maite dudan zerbait metodologia honetan notak ez daudela da. Notak ez daudenez, ikasleek ez dute presiopean lan egin behar gutxieneko nota bat lortzeko. Modu lasaiagoan lan egin ahal izateak esan nahi du haurrek agustoago ikasten dutela eta, azkenean, aurreko moduan baino gehiago ikasten dutela horrela.
Reggio Emmiliaren motodologiari erreparatuta, hiru faktore hauek hartuko nituzke:
Pedagogia honi buruzko arreta deitzen didan lehen faktorea, ikasgelako hezkuntza prozesuan haurra inguratzen duen inguruneari ematen zaion garrantzi handia da, espazioa, metodologia honetan, hirugarren maisutzat har daitekeelarik. Gelako leku bakoitzak zerbait desberdina adierazten du, eta hori modu positiboan baloratzen dute haurrek.
Geroago, hartuko nukeen bigarren ezaugarria , etodologia honek familien parte-hartzeari ematen dion garrantzia da. Ezinbestekoa dela uste dute, haurren garapena osoa izan dadin. Seme-alabak hezteko eta ikasteko prozesuan parte hartzen dute, eta seme-alaben ongizatea bermatzen dute. Nire ustez, gehiegizkoa bada ere, oso positiboa eta beharrezkoa da.
Azkenik, dokumentazioaren garrantziari buruzko ezaugarriarekin geratuko naiz, eta argi uzten dute noten, bideoen, grabazioen eta abarren garrantzia, haur bakoitza izaten ari den garapenaren berri emanez, ondoren ebaluatzeko.
Gainera, horri esker, haurrak sakonago ezagutu ahal izango ditugu, haien gustuak, beharrak...etabar zeintzuk diren jakiteko. Horrez gain, gurasoek etengabe jakin ahal izango dute beren seme-alabak zein etapan dauden eta nola doazen aurrera.
Comentarios
Publicar un comentario